Αν ο Καλάθης έλεγε μια λέξη ελληνικά…

Ό,τι μπασκετικό ήταν να γραφτεί για τον Νικ Καλάθη γράφτηκε στις κάμποσες ώρες που έχουν μεσολαβήσει από τη στιγμή που η προσωπική του σφραγίδα όρισε τη μοίρα του αγώνα του Παναθηναϊκού με τη Ζαλγκίρις.

Ο Νικ ολοένα και περισσότερο θυμίζει στρατιώτη εν καιρώ πολέμου. Μαζεύει γαλόνια και κερδίζει προαγωγές, όχι κάθε φορά που έρχονται οι περίφημες «κρίσεις» την περίοδο ειρήνης, αλλά μέσα στα παρκέ. Εκεί που από αγώνα σε αγώνα συνεχίζει τη διαδικασία μεταμόρφωσης την οποία ξεκίνησε τη μέρα που προσγειώθηκε για δεύτερη φορά στο ΟΑΚΑ και φόρεσε ξανά την πράσινη φανέλα.

Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης

Αν υπάρχει μία ομοιότητα του ομογενούς γκαρντ με το τοτέμ του συλλόγου, τον Δημήτρη Διαμαντίδη, αυτή είναι πως οι δρόμοι που περπάτησαν στην καριέρα τους δεν ήταν στρωμένοι με ροδοπέταλα. Ο εμβληματικός «Μήτσος» δεν είχε καν την ταμπέλα του «ταλέντου» στα πρώτα του βήματα, ενώ ο Νικ φάνηκε κάποια στιγμή ότι ίσως θα επέτρεπε στην απροθυμία-αστοχία του στο τελείωμα των φάσεων να καθορίσουν το τι είδους παίκτης είναι.

Μέσα από μια διαδικασία προσωπικών υπερβάσεων, που ξεπερνούν τα όρια του μπάσκετ και αφορούν τη ψυχοσύνθεση του ατόμου, ο Καλάθης εξελίχθηκε σε κάτι άλλο. Σε σημείο αναφοράς ολοένα και περισσότερων κομματιών του παιχνιδιού του Πασκουάλ, με μεγαλύτερο και πιο ενεργό ρόλο στο σουτ. Οι εποχές που ο αντίπαλος προπονητής μπορούσε να επενδύσει αφήνοντάς του προκλητικά το τρίποντο δείχνουν να μένουν στο παρελθόν. Πλέον αρχίζει να τους γίνεται πικρή γνώση πως -αν χρειαστεί- θα πάρει και την τελευταία επίθεση που κρίνει τα ματς.

Στα χθεσινά 4,7 τελευταία δευτερόλεπτα του αγώνα με την Ζαλγκίρις, ο Καλάθης δεν πρόλαβε να διασχίσει μόνο όλο το γήπεδο. Αυτό το coast to coast τον πήγε αρκετά μακρύτερα. Το κατάλαβε και ο ίδιος τη στιγμή που σηκώθηκε από το έδαφος, μετά το επιτυχημένο λέι απ. Καθώς σκούπιζε από πάνω του τις σκόνες και τον ιδρώτα μιας «μάχης» άφησε να φανεί άλλο ένα παράσημο της συλλογής του.
Και όπως συμβαίνει πάντα με τα λόγια που συνοδεύουν μεγάλες εκρήξεις συναισθημάτων, φώναξε «this is our house», εκφραζόμενος με τον τρόπο που ξέρει να κάνει από παιδί. Έτσι είναι. Τη στιγμή που κάποιος βλέπει την ομάδα του να νικά με γκολ στο ’90 ή παίρνει χαμπάρι πως κέρδισε το τζόκερ ή, αντίθετα, χτυπά το πόδι του στη γωνία του τραπεζιού, κατεβάζει… καντήλια και βγάζει επιφωνήματα χαράς στη δική του γλώσσα.

Αν ο Καλάθης έλεγε μια λέξη ελληνικά, είναι βέβαιο πως θα είχε καταφέρει πολύ νωρίτερα με μια δήλωση ή μια ατάκα να εδραιωθεί στις συνειδήσεις του κόσμου ως ηγέτης. Και δεν είναι θέμα… εθνικοπατριωτικό, αλλά απλό κι ανθρώπινο. Σε καθαρά ψυχολογικό επίπεδο μιλώντας, μοιάζει σίγουρο ότι το δέσιμο και η ταύτιση της κερκίδας θα ερχόταν πολύ πιο γρήγορα, με λιγότερες αμφισβητήσεις και αμφιβολίες. Είναι πάντα πιο εύκολο για ένα «βασιλιά» που μιλά τη γλώσσα των «υπηκόων» του.

Η αδυναμία του να μιλήσει στη… γλώσσα μας ήταν άλλο ένα από τα εμπόδια που βρήκε μπροστά του. Μετά από τόσες και τόσες δηλώσεις εκεί που μετράνε, δηλαδή στο γήπεδο, μισή λέξη να πει στα ελληνικά απευθυνόμενος στον κόσμο, θα πείσει και τον τελευταίο ότι δίπλα στην… αγγελία για ηγέτη πρέπει να μπει ένα «ρεζερβέ» και η φανέλα του. Βέβαια, το σημαντικότερο παραμένει να τα... λέει στη διεθνή γλώσσα της επιτυχίας...